Vrijdag 25 juli

Vrijdag 25 juli


Zoals elke ochtend wordt iedereen om 08:00 uur aan het ontbijt verwacht. De een is wat sneller dan de ander, maar toch doet iedereen zijn best om zo fris als mogelijk aan tafel te zitten.
Vandaag was een bijzondere dag voor ons. Er moest vandaag voor het eerst geschilderd worden in Galospetreu (weet niet zeker hoe je het moet spellen) en de meiden waren uitgenodigd in het ziekenhuis in Marghita. De chirurg kwam ons ophalen en leidde ons in en rond het ziekenhuis. Het ziekenhuis bestaat uit verschillende 'delen'. Elke afdeling zit in een ander gebouwtje. Als je bijvoorbeeld vanaf de Intensive Care naar de 'gewone zaal' mag moet je via buiten. Ook de bedden passen niet door de deur; je wordt dus altijd in een rolstoel vervoerd. Bij de gebouwtjes zaten voor de deuren een trap. Bedenk zelf maar hoe dit gaat als je vervoerd wordt naar verschillende afdelingen.. Het ziekenhuis is best oud, het is namelijk een oude kazerne waar de Russen in hebben gezeten. De chirurg vertelde vol trots en passie over de verschillende afdelingen. We mochten kijken op de baby en kinderafdeling. Tot onze grote schrik moesten we een mondkapje voor, sloffen over onze schoenen en een grote cape om. Helemaal bedekt kwamen we de baby afdeling op. Er lagen ongeveer 6 baby's van 2/3 dagen oud tot ongeveer 3 weken oud. De meeste waren achtergelaten door hun ouders. Het was moeilijk om te zien dat deze baby's nu in handen van de staat zijn en zo de liefde van een moeder moeten missen. We mochten ze knuffelen zoveel we wilden, foto's maken en zelfs de fles geven en luiers verschonen. Na de baby afdeling gingen we door naar een andere babyafdeling. Hier waren de kinderen ongeveer 2-9 maanden oud. Ook hier mochten we alle baby's vasthouden, knuffelen en met ze op de foto. De chirurg was ook meegegaan naar deze afdeling, maar er liep ook nog een verpleegster rond die heel goed Engels kon. We hebben heel veel vragen gesteld en erg confronterende antwoorden gehad. Veel kinderen in het ziekenhuis waren achtergelaten door hun ouders. Eén kind was nog maar 2 uur geleden achter gelaten..! De verpleegster vertelde ons dat als de man het kind niet wil als het al geboren is en de vrouw wil het wel, dan heeft de vrouw 'pech'. Ook wanneer de vrouw net bevallen is en opgefrist ligt bij te komen in het ziekenhuis, komt de man vaak al langs omdat hij seksuele behoeften heeft. De vrouw mag ook niet te lang bijkomen in het ziekenhuis want de man heeft haar thuis nodig voor nog meer seksuele behoeften en huishoudelijke taken. Bizar.. Volgens de verpleegster heeft de vrouw in Roemenië niets geen rechten. We wisten dat Roemenië niet zo goed ontwikkeld is als Nederland, maar dit hadden we echt niet verwacht..!


De verfploeg (Lisa, Willemieke, Tom, Arnold, Andries, Jan, Marius, Lennart, Jaap, Cor) ging rond half 10 beginnen aan het opknappen van het oude kerkje. De muren aan de binnenkant waren een rare kleur oranje en heel oneven. Allerlei gaten en butten in de muur. Eerst werden alle stoelen eruit getild en werd er geveegd. Er vormden zich dikke stofwolken. Een aantal kinderen stond nieuwsgierig om het hoekje van de deuropening te kijken wat we aan het doen waren. De jongens houden wel van aanpakken, want al snel waren allerlei hoekjes en het plafond afgeplakt met tape, en waren de kwasten en rollers uitgepakt. Eerst werd de verf verdund en over 2 emmers verdeeld. Jammer genoeg waren er niet genoeg kwasten en rollers om iedereen te laten verven, maar de dames waren vooral handig om spullen aan te geven of ramen te lappen. De kinderen wilden ook graag een schoonmaakdoekje om te helpen, was erg leuk om te zien. Tom en Andries moesten nog nieuwe verf gaan halen, omdat er niet genoeg was. Ook haalden ze drinken en eten voor de harde werkers, zodat er doorgewerkt kon worden. ​


De ziekenhuisploeg en een deel van de verfploeg(Lisa, Willemieke, Jan en Marius) kwam bijna tegelijk thuis aan voor de lunch. Het was fantastisch: watermeloen, sinaasappels, gekookte eitjes, brood; echt super! We moesten snel eten omdat we weer naar de projecten moesten. We gingen allemaal naar project 1, omdat daar de rest van de verfploeg nog was. Daar aangekomen 'verdeelden' we de JV over de 2 projecten en gingen de mensen voor project 2 op weg.


Groep 1: (Tom, Arnold, Jan, Andries, Lennart, Marius, Jaap, Eric, Cor, Wim, Marije, Lianne, Sabrina en Judith)
Toen de groep voor project 2 vertrokken was, gingen we met alle kinderen met stoeltjes en al weer naar het veld voor een toneelstuk (wat we helemaal niet goed voorbereid hadden als JV omdat er simpelweg geen tijd voor was) van Jezus als de goede Herder met het verloren schaap. Er was een verteller (iemand van onze JV) die het verhaal in het Engels voorlas zodat de rest van onze JV (de schapen en de Herder) het konden verstaan en zodat de Roemeense tolk mee kon lezen en het kon vertalen voor de kinderen. Het toneelstuk liep nogal krom eigenlijk. Terwijl de verteller het in het Engels voorlas, gingen de JV leden het uitvoeren. Maar toen was het nog niet vertaald voor de kinderen. Dus voordat de kinderen begrepen wat er gebeurde, was er alweer een andere handeling aan de hand. Maarja, als JV zijn we ook geen professionals natuurlijk en de kinderen genoten enorm. Na ons toneelstuk hadden we 2 kleurplaten voor elk kind: één met een schaapje en één met een herder. Ze gingen in het veld, in de brandende zon (het was echt heel erg warm, dit is de eerste dag dat we de zon echt zagen overdag), de kleurplaten inkleuren, uitknippen en op een gekleurd vel plakken. Ze vonden het prachtig!
Het was alweer bijna tijd om te stoppen; het bezig zijn met het Bijbelverhaal duurde iets langer dan verwacht. We zetten alle stoelen in een kring voor stoelendans. Muziek was niet aanwezig, dus als JV spraken we bij elke ronde af hoeveel keer we zouden klappen en als we dan stopten met klappen moesten de kinderen zo snel mogelijk stoppen. De kinderen die af waren kwamen gezellig mee klappen (terwijl ze geen idee hadden wanneer ze moesten stoppen) en de kinderen die te klein waren om mee te doen stonden de hele tijd keihard lachend mee te klappen. Het was zo leuk en gezellig. De auto met al het drinken en snoep kwam aanrijden en de kinderen renden naar de auto, maar werden snel teruggefloten door Elizabeth. Toen ze allemaal rustig zaten kregen ze drinken en een snoepje. Ze genoten!
We namen alle stoelen weer mee terug naar de kerk, maar de kinderen mochten niet naar binnen omdat de verf nog nat was. De JV bracht voorzichtig de stoelen naar binnen (ook de deur was geverfd) en de kids gaven ons weer heel veel knuffels en namen afscheid alsof ze ons nooit meer zouden zien. We vragen ons wel eens af waarom de kinderen zoveel knuffelen. Vinden ze ons zo interessant of missen ze het thuis en hebben ze het gewoon hard nodig?


Groep 2 (Lisa, Rianne, Suzanne, Tirza, Willemieke, Anja, Anne-Ruth, Ilona)
Het was vandaag een warme zonnige dag. De kinderen zaten weer met smart op ons te wachten. Toen de kinderen eindelijk stil waren konden we beginnen met het vertellen en uitbeelden van het verhaal over de Goede Herder. Suzanne las het verhaal in het Engels, en Kriszti (onze tolk) vertaalde het in het Hongaars voor de kinderen. De rest van de meiden dienden als figuranten; herder en schapen. De kinderen keken met grote ogen toe.
Na het verhaal kregen de kinderen een kleurplaat van een schaapje en een herder. Inmiddels werd het binnen ruim 30 graden! En ook nog eens 40 drukke kinderen die ongeduldig zitten te wachten op potloden en stempels om te kunnen beginnen met hun werkje. Gelukkig waren we met genoeg JV-leden om de boel zo veel als mogelijk op orde te houden. We merken wel dat de kinderen steeds brutaler worden. Ze kwamen om ons heen staan bij de tafel waar alle spullen uitgesteld lagen om stiekem leuke spulletjes te pakken. Nadat alle kleurplaten gekleurd, uitgeknipt en opgeplakt waren was het tijd om de kinderen naar buiten te sturen om de rest van hun energie kwijt te kunnen. Er werd ook weer veel geknuffeld, geslingerd, gevoetbald, touwtje gesprongen etc. Omdat het zo warm was, werd het erg vermoeiend om al die kinderen op te tillen en rond te slingeren. Iedereen had rode wangen en plakkende haren. Soms is het nodig om de kinderen van je af te duwen, omdat ze zich als apen om je benen en armen heen klemmen. Onze tijd zat er weer op en sloten de middag af met een liedje.


Op de terugweg gebeurde er iets zeer minderfijns. We waren ongeveer halverwege de terugreis, toen er plotseling een paard & wagen van rechts de hoofdweg overstak. Dit zorgde voor een enorme schrikreactie en in een reflex werd er op de rem getrapt. Gelukkig net op tijd!
Maar, achter ons reed de rest van de groep in een auto. En omdat de voorste auto zo plotseling stilstond, was er te weinig tijd en ruimte om voldoende te remmen. Het gevolg was een aardig harde botsing tussen onze 2 auto's…
Verdere details zijn niet nodig, de desbetreffende familie van inzittende zijn er al van op de hoogte. Maar we kunnen jullie geruststellen dat er niemand gewond is geraakt, er is alleen sprake van blikschade. Gelukkig is er een all-risk verzekering bij het huurbedrijf afgesloten, dus hoeven niets te betalen. Alleen zijn we de 150 euro kwijt die we van te voren hebben betaald. Geluk bij een ongeluk zouden we kunnen zeggen.


Het was inmiddels al aardig laat geworden, maar het was wel de bedoeling om weer uit eten te gaan bij Boema. Tot onze mazzel werd het eten om 8 uur precies bezorgd. We hadden een reservering voor 7 uur, maar door de situatie rondom het ongeluk zouden we dat niet halen. We hadden het probleem voorgelegd en het restaurant bood aan om het eten een uur later te komen brengen. Wat een fantastische mensen en een geweldige service! Tegelijk met het eten kwamen ook alle mensen van project 2 en de rest van de mensen die er heen waren gegaan weer thuis. De emotionele schade viel mee, maar toch ben je er wel even stil van. Na het heerlijke eten dankten we God dat niemand gewond is en dat we allemaal veilig thuis waren.
Een kwartiertje na het eten kwam Jannie langs om wat te vertellen over haar werk in Roemenië. We wilden Jannie eerst afzeggen, omdat we toch allemaal met het ongeluk in ons hoofd zaten en vermoeid waren door de activiteiten en de hitte, maar besloten dit niet te doen omdat afleiding ook goed is. Jannie vertelde over hoe ze in Roemenië terecht is gekomen, wat ze hier allemaal doet en wat haar toekomstplannen zijn. Erg interessant!
Het was al laat en de meesten van ons gingen naar bed, want de volgende dag stond er weer een lange dag voor de deur. We beseften bijna niet dat het al vrijdag is, de tijd gaat zo ontzettend snel. "Time flies when you're having fun".