Een terugblik

We zijn al weer 2 dagen thuis in Nederland, maar we zitten allemaal nog in ‘Roemeense sferen’.
Nadat we woensdagavond thuis kwamen, hebben de meesten van ons donderdag een gat in de dag geslapen. En dat hebben we verdiend! Donderdag was een lekker dagje om bij te komen en te ontspannen, maar vandaag, vrijdag, begint het gewone leven langzaam weer op gang te komen. Er moet weer gewerkt worden, geldzaken worden geregeld of familiebezoekjes zijn weer aan de beurt.
De herinneringen aan Roemenië zijn nog helemaal vers; er verschijnen steeds meer foto’s en korte verhaaltjes op facebook. Heel leuk om te zien allemaal!
We hebben allemaal weer genoten van een douche die niet steeds van warm naar koud sprong, we hebben hier voortdurend stromend water en de heerlijke mogelijkheid om onze kleding te wassen. We genieten weer van de Hollandse luxe. Het contrast met Roemenië wordt steeds helderder. Er is niets mis met het genieten van de luxe hier in Nederland, maar het zou niet goed zijn als we niet steeds blijven beseffen hoe goed we het hebben.
Alle contrasten met Roemenië zijn duidelijk; de problemen die we daar hebben gezien zijn rakend. De tienerzwangerschappen, achtergelaten baby’s, discriminatie, werkeloosheid, armoede, besmeurde kindjes, krotten, uitgemergelde dieren, slechte wegen en ga zo maar door. Het is triest hoe veel dingen in Roemenië verlopen. De vrouwen die geen rechten hebben, de zigeuners die gediscrimineerd worden, de zwervers die opgejaagd worden door de beveiliging en kinderen zonder scholing. Veel dingen die in Nederland vanzelfsprekend zijn, zijn in Roemenië buitengewone luxe.
De Bijbelstudies in Roemenië waren gericht op onze reis. We waren als een groep christelijke jongeren op reis, niet voor onszelf, maar voor onze naasten. De Bijbelstudies gingen over de opdracht die God voor ons heeft: als een leger de wereld over gaan om Zijn Naam overal bekend te maken. Ons bondslied is erg toepasselijk geweest tijdens onze reis.
“Wat God in deze tijd zoekt, dat is een jeugd die strijd
Die zich met ziel en lichaam, aan Christus heeft gewijd
Maar niet in eigen krachten, zich inspant tot het werk
God zoekt in deze dagen, een jeugd in Zijn kracht sterk”
We hebben in vertrouwen op God onze reis mogen voltooien; veel doelen zijn behaald. Tijdens ons verblijf hebben we zoveel kinderen blij kunnen maken, simpelweg door aandacht en liefde. Ook de praktische hulp (het verven van de kerk bij project 1 en het hek bij project 2) zorgde voor veel dankbaarheid bij de Roma’s.
Tijdens de kerkdienst bij project 1 hebben de mensen zo vaak hun dankbaarheid geuit dat we er haast verlegen van werden. Vanuit onze JV is ook gezegd dat we het alles aan God te danken hebben. Dat hebben we zeker! Hij heeft ons gespaard en bewaard tijdens onze reis, heeft ervoor gezorgd dat de projecten mochten slagen, dat er niemand gewond is geraakt bij het ongeluk, dat we allemaal gezond mochten zijn en ons met veel energie en groot enthousiasme in mochten zetten.
Nu we weer thuis zijn is het nog steeds gepast om God te danken. Maar laten we niet vergeten om te blijven bidden voor alle mensen die we in Roemenië hebben ontmoet. Jannie en Harmen, Pastor Laslo (van Gipsy Misson), Pastor Laslo met zijn vrouw Elizabeth en hun kinderen, de artsen in het ziekenhuis, Areke, Szilard (de pastor bij project 2), Kriszti (onze goede vriend en tolk) en alle andere mensen die zich inzetten voor het koninkrijk van God.
Ook de Roma’s die we hebben ontmoet kunnen niet zonder ons gebed. De ouders die zonder werk zitten en de kinderen die eigenlijk geen toekomst hebben. Hoe slecht ze het allemaal ook hebben, een glimlach op hun gezicht kwam vaak tevoorschijn.
De baby’s in het ziekenhuis mogen we ook zeker niet vergeten. Zo jong en dan al alleen, overgeleverd aan het ziekenhuis die een verantwoordelijkheid draagt voor deze kinderen, wat ze eigenlijk helemaal niet mag dragen. Ook de ouders die hun kinderen hebben achtergelaten verdienen onze aandacht. We weten niet het complete verhaal van elk kind waarom het is achtergelaten en we oordelen de ouders zo snel. Maar wie zijn wij om te oordelen?
Zoals in de kerk ook werd gezegd: we blijven altijd met elkaar verbonden. We geloven allemaal in dezelfde God en mogen in Hem broers en zussen zijn, Hem onze Vader noemen. Ook door het gebed blijven we verbonden.
We mogen nu als christenen niet stil blijven zitten, ook vanuit Nederland is genoeg te doen. Zending en evangelisatiewerk is niet alleen in het buitenland bij de arme mensen, het is ook bij jou in de straat, in je gezin, in je vriendenkring en in de kerk. Ja, ook in de kerk! We moeten een aanstekelijk christen zijn, iemand waaraan anderen zich kunnen scherpen. Dus maak eens een praatje met die krantjesverkoper bij de supermarkt, ga eens een bakje thee drinken bij die bejaarde vrouw en organiseer eens wat leuks voor de gemeente.
Lees Jesaja 58, verdiep je eens in het zendingswerk op deze wereld en doe iets. Niet omdat wij het zeggen, maar omdat God het van iedereen vraagt. En Hij is het waard om naar te luisteren.
We willen iedereen nogmaals bedanken voor het meeleven tijdens onze reis. De blogs kwamen helaas niet dagelijks online, maar het internet was ook niet helemaal in orde in Roemenië. De reacties die we kregen op de blogs zijn erg leuk om te lezen. We hopen dat je ook nu we weer terug zijn in Nederland aan de kinderen in Roemenië blijft denken, maar zeker ook voor hen bid. Dan zullen we voor altijd verbonden zijn!