Maandag 28 juli

Vandaag is dan alweer onze laatste dag bij de projecten aangebroken. Na het ontbijt wat volgens de gewoonte weer rond 8 uur plaatsvond werden de laatste voorbereidingen getroffen voor de spellen van die middag. Koffers werden alvast een beetje ingepakt en kamers opgeruimd.
Vanmorgen was er ook weer de mogelijkheid om nog even langs het ziekenhuis te gaan. De aanwezigen waren: Cor, Tirza, Rianne, Lisa, Marije, Suzanne, Anja en Ilona.
Dezelfde arts als de vorige keer (even een correctie: in ons vorige verhaal over het ziekenhuis staat dat deze man een chirurg is, dat is hij niet, hij is ‘gewoon’ arts) gaf ons een hele korte rondleiding en leidde ons daarna weer naar de baby´s. We herkenden de baby’s nog van de vorige keer. Er werd weer uitgebreid geknuffeld, gezoend, gekroeld en vertroeteld. De baby’s waren net voordat wij kwamen allemaal verschoond en hadden hun flesje al gehad. Maar het knuffelen van de baby’s gaf ons ook een goed gevoel. Na de babyafdeling gingen we weer naar de kinderafdeling waar het oudste kind 9 maanden was en de jongste rond de 2 maanden. De kinderen waren zo blij om ons te zien, ze lachten steeds weer.
Hoe leuk en schattig het ook was om de kinderen te knuffelen, we blijven er een dubbel gevoel aan over houden. We kunnen de kinderen even een fijne tijd geven door ze vast te houden en liefde te geven, maar als we weg zijn is het weer voorbij. De verpleegster had genoeg verhalen over kinderen die zijn achtergelaten door hun moeder gelijk na de geboorte, die niet in een pleeggezin terecht kunnen en in een weeshuis zonder liefde worden geplaatst. Het is zo triest.. Ook op de projecten waar we afgelopen week steeds zijn geweest hebben we tienerzwangerschappen gezien en verhalen gehoord. De jongste moeder bij project 1 is nog maar 12 jaar. Deze problemen kennen we ook in Nederland, maar hier komen ze toch wel erg dicht bij en hier in Roemenië lijkt het niet uit te maken, zeker niet onder de Roma bevolking.
Rond 10 uur arriveerde Laslo (niet pastor Laslo van project 1, maar de Laslo met wie we al in contact waren toen we nog in Nederland waren) met nog een medewerkster van Gipsy Mission die tegelijkertijd als tolk fungeerde. Alleen waren rond 10 uur de babyknuffelaars nog niet terug uit het ziekenhuis en werden er ook nog vol op boodschappen gedaan. Laslo had helaas geen keus dan nog even te wachten.. Rond 11 uur was iedereen verzameld in de eetzaal en kon Laslo zijn verhaal kwijt over het werk van Gipsy Mission in Hongarije en Roemenië. Hij had veel stof over de meer dan 20 kerken die Gipsy Mission heeft op kunnen zetten samen met de plaatselijke bevolking. Ook hebben ze buitenschoolse opvang voor kinderen waar ze een maaltijd en huiswerkbegeleiding krijgen. Laslo vertelde dat ze een pakhuis hebben met heel veel spullen voor de mensen in Roemenië en Hongarije, zoals kleding. Het werk van Gipsy Misson is hard nodig, we hebben dus het goede project gekozen om geld voor op te gaan halen.
We overhandigden de 2 canvasdoeken met gestempelde handen van de actiedag van 21 juli, het mozaïekkunstwerk wat Marleen helemaal fantastisch mooi heeft afgewerkt en als laatste de cheque van 6000 euro. We hadden meer geld opgehaald dan 6000 euro, maar hebben wat geld gebruikt voor materialen die we nodig hadden voor de projecten, zoals verf en knutselspullen. Ze waren heel blij en erg dankbaar. Als afsluiter zijn we met z’n allen op de foto gegaan.
Het was al rond 1 uur en om 2 uur moesten we bij de projecten zijn; de reistijd is ongeveer een half uur en er moest nog gegeten worden. De tafel is nog nooit zo snel gedekt, maar de lunch is tegelijkertijd nog nooit zo langzaam gegaan ;). Voordat iedereen zijn/haar buikje vol had was er ruim een half uur verstreken. Alles werd snel naar de keuken gebracht en we gingen op weg, zonder de afwas te doen.

Groep 1: (Wim, Judith, Marius, Anne-Ruth, Lianne, Andries, Rianne, Marije, Tirza en Cor)
Met een dubbel gevoel gingen we op weg. We hadden zin in weer een middag met de kinderen, maar hadden er niet echt behoefte aan om afscheid te gaan nemen.
Toen we aankwamen werden we weer uitgebreid en heel blij begroet; dat blijft leuk. We zongen weer 3 coupletten van “Ez az a nap”, dat is onze gewoonte geworden lijkt wel. De kinderen zongen elke dag harder mee en nu er meegespeeld werd op de gitaar klonk het extra mooi. Na het zingen werd het knutselwerkje uitgelegd aan de kinderen: ze kregen een vel papier waar een hartje op getekend stond met de tekst “Jézus szeret téged” wat “Jezus houdt van jou” betekent. De kinderen mochten dit versieren en mee naar huis nemen. In de kerk werden ook nog wat bemoedigende uitspraken opgehangen bij alle tekeningen die er nog steeds hangen van een andere projectmiddag. Het was erg gezellig.
Na het knutselen gingen we naar buiten om 2 ronden stoelendans te doen. De vorige keer viel het zo in de smaak dat we besloten hadden om het nog een keer te spelen. En dat was een hele goede keus. Het geschater van de kinderen was fantastisch. Natuurlijk gingen hier en daar wat kleine dingetjes mis; sommige kinderen waren bijvoorbeeld bang dat ze geen stoel zouden hebben als de muziek gestopt zou zijn, dus bleven de hele tijd maar zitten en het enthousiasme van andere kinderen was zo groot dat ze anderen omver gooiden. Toch is het een geslaagd spel :). Na het stoelendansen vormden we een kring en deden we de ‘hoki poki’ en ‘hoofd schouders knie en teen’. Het vasthouden van elkaars handen ging als snel irriteren; al die zweethandjes. De meeste jongens gingen voetballen (verbazingwekkend hoe ze het volhouden in de hitte van vandaag) en de meiden deden het spel ‘knipogen’. Ook hier geld dat google een betere uitleg kan geven dan wij over de spellen.
Het was al 4 uur geweest dus liepen we terug naar de kerk voor een pakje drinken en een snoepje en omdat het onze laatste dag was deelden we de cadeautjes uit die we in Nederland hadden verzameld. Eerst was het tijd voor een gebed. Als JV baden we eerst het ‘Onze Vader’ hardop in het Nederlands waarna de kinderen volgden in het Roemeens. We hebben dit al vaker gedaan, maar het blijft mooi om te doen.
Na het bidden wat het tijd voor cadeautjes. We wilden dat dit zou verlopen zonder chaos dus we ‘plaatsten’ alle kinderen in de kerk. Er gingen 3 mensen van onze JV bij de uitgang staan met de spullen in hun handen. De kinderen zouden dan één voor één naar buiten komen en de mensen met de spullen in hun houden zouden het overzicht kunnen bewaren. Het klonk als een heel goed plan en bij de eerste paar kinderen ging het ook goed, maar daarna werd het een chaos van jewelste. De kinderen die al lang wat hadden gekregen drongen zich schijnheilig weer de kerk in om nog een keer langs de uitdelende JV leden te lopen. Pastor Laslo deed zijn uiterste best om de chaos te herstellen, maar dit was geen doen. Toen we dachten dat iedereen wat had, legden we de spullen snel in de auto. Helaas zagen we nog veel teleurgestelde en boze gezichten bij de kinderen.. We hadden dit als JV niet echt verwacht en het viel een beetje tegen eigenlijk; zo hadden we het afscheid niet voorgesteld. De laatste knuffels, high fiven en boksen werden gegeven en we stapten in de auto om vervolgend hard uitgezwaaid te worden door het hele dorp. Tot ziens..!
Groep 2: (Eric, Lennart, Ilona, Anja, Suzanne, Willemieke, Lisa, Jan, Arnold, Tom, Jaap en Sabrina)
Bij aankomst werden we zoals gewoonlijk begroet door een uitgelaten menigte kinderen. Al snel kregen alle aanwezige leden van de JV een hand en werden naar binnen getrokken door de enthousiaste kinderen. Toen we binnen waren hadden we al snel door dat vandaag een vermoeiende dag zou worden, want de kinderen waren erg druk. Toch begonnen we met veel goede moed! Allereerst werden de papiertjes met “Jézus szeret téged” uitgedeeld en begonnen de kinderen prachtige kunstwerken rondom het hartje te tekenen. Ondertussen knipten een aantal JV leden papieren vormpjes uit die de kinderen op hun kunstwerkjes konden plakken. Andere JV leden slepen punten of hielpen de kinderen. In het kader van het afscheid nemen schreven wij achterop de tekeningen onze namen. Al snel bleek het dat de kinderen onze namen erg interessant vonden en wilden ze ook op hun armen hebben. Wat met een paar kinderen begon, breidde zich snel uit tot een hele groep. Opeens wilde iedereen namen op z’n armen. Dit zorgde voor een chaos, waardoor we besloten om dit niet meer te doen. Na het werkje ging de dolle groep naar buiten om daar lekker rond te hollen.
Buiten wilden we graag het spel ‘knipoogje’ spelen, maar dit bleek geen succes te zijn in deze groep. Het spel was te ingewikkeld, waardoor we besloten om dit toch maar niet te spelen. In plaats daarvan werden de jongens verzameld om blikjes voetbal te spelen. Ook dit werd geen succes, want de blikjes die werden gevuld met water om ze steviger te laten staan, werden gebruikt om ons nat te gooien. Doordat de kinderen zo druk waren konden we het programma niet volgen, dus besloten we om in kleine groepjes spelletjes te doen. Sommige waren aan het frisbeeën, voetballen of haren aan het vlechten. Anderen deden handklapspelletjes met de kinderen. Al veel te snel was het half 5, wat betekende dat we moesten afronden. Eerst maakten we een groepsfoto en daarna gingen we met z’n allen weer naar binnen. Daar moesten de kinderen rustig gaan zitten en deelden een aantal JV leden drinken, snoepjes, kleine cadeautjes en de tekeningen uit.
Na dit alles brak het gevreesde moment echt aan… We gingen afscheid nemen. Kinderen werden voor de laatste keer geknuffeld en met nog een laatste zwaai liepen ze weg. Uiteindelijk stonden we daar nog met Kriszti, de tolk, en Szilard de pastor. We namen de laatste groepsfoto en na het afscheid gingen we weg.
Voordat we naar huis gingen, reden we naar Areke om daar wat spullen te brengen. Deze hulpgoederen hadden we van Janny meegekregen, om ze bij Areke achter te laten. Na de spullen binnengebracht te hebben, werden we uitgenodigd voor een bakje koffie en een rondleiding door haar ‘huis’. Jammer genoeg hadden we te weinig tijd om koffie te drinken, maar een rondleiding paste nog nét in de planning. Areke vertelde vol passie over alles wat er in het huis was. Ze getuigde dat God haar leid en alles geeft wat ze nodig heeft. Het was heel wonderlijk om de lokalen te zien waar huiswerkbegeleiding wordt gegeven. Ook mochten we een kijkje nemen in de keuken, haar eigen stekje en de tuin. Deze rondleiding zorgde voor veel herkenning en nostalgie, want de spullen die in het huis stonden zijn allemaal uit Nederland afkomstig. Veel speelgoed, boeken, tafels en stoelen herkenden we van onze eigen basisschooltijd. Het was heel bijzonder om te zien dat dit alles in 10 jaar is opgebouwd. Uiteindelijk moesten we ook hier afscheid nemen en gingen we naar huis.
Groep 1 was veel eerder thuis dan groep 2. Ze hadden allemaal al lekker gedoucht en ook de afwas van de lunch was gedaan. Groep 2 kwam rond kwart voor 7 thuis en toen gingen we gelijk door naar het restaurant; voor de laatste keer. We hadden weer van te voren onze bestelling doorgegeven zodat we eerder konden eten. We hebben weer heerlijk gegeten!
Toen we thuis kwamen uit het restaurant hadden we heel even vrije tijd en besteden we daarna onze aandacht aan de laatste Bijbelstudie dit het thema ‘Wat kun jij doen’ had. De afgelopen Bijbelstudies hebben we veel nagedacht over wat de opdracht nu precies is en wat het nut er van is. Deze laatste Bijbelstudie was eigenlijk een soort conclusie waarin we bespraken wat wij als JV kunnen doen. We kunnen u verzekeren dat er goede ideeën uit zijn gekomen die we nog een keer willen gaan uitvoeren. Dit houden we nu nog voor onszelf, maar het komt binnenkort!
Na de Bijbelstudie hadden we nog even vrije tijd op onze laatste avond in Roemenië. Het plan was een kampvuur stoken, maar dit ging helaas niet door omdat het regende. Balen..! Maar onze JV maakt het binnen even gezellig als buiten bij een kampvuur. Het was een heerlijke ontspannen en gezellige avond. Moe zijn we wel, dus we gaan zo slapen. Welterusten en tot snel!