Heenreis
Door: Marije en Willemieke
Blijf op de hoogte en volg JV Gideon
22 Juli 2014 | Roemenië, Oradea
Maandag 21 juli en dinsdag 22 juli 2014
Heenreis
Maandag 21 juli leek eerst nog ver weg te zijn, maar was opeens heel dichtbij. Niet pas over een half jaar, een paar maanden of weken. Nee, vandaag. Een maand geleden, op 21 juni, hielden wij onze actiedag waarmee een prachtig bedrag is opgehaald van €3749.54. Hier kunnen we heel veel mee in Roemenië.
Na een heel kort nachtje hadden we om 08.00 uur afgesproken op Utrecht Centraal. Na wat toiletbezoekjes, foto’s en vele zoenen en knuffels later zaten we dan in de trein richting Frankfurt. Hoe leuk! Maar niets is wat het lijkt… We hadden geen plaatsten gereserveerd en gingen dus op gereserveerde plaatsen zitten. Je raad het al.. Na verloop van tijd werden we om beurten weggestuurd door de persoon die de stoel had gereserveerd. Maar JV Gideon geeft niet op: met z’n allen propten we ons met koffer en al in een van de gangen en halletjes van de coupés. En gezellig dat het was!
Deze (toch niet al te comfortabele reis) duurde 3.5 uur en was redelijk snel voorbij. Aangekomen op Frankfurt hadden we 12 minuten overstaptijd voor de trein richting Wenen. De slaaphoofdjes waren ondertussen zo goed als verdwenen en de gezelligheid kwam goed op gang. De trein richting Wenen was gelukkig een stuk minder vol en daar vonden we allemaal een zitplaats. Maar het geluk stond toch nog niet volledig aan onze kant.. Precies in de coupé waarin JV Gideon zich had gevestigd, had de airco het begeven. Eerst was dit goed uit te houden, maar op een gegeven moment gingen we weer in de halletjes en gangetjes zitten waar het wel koel was. De trein waar we nu in zaten zou er 8 uur over doen om in Wenen te komen. We keken film, speelden het spel ‘Stef de stuntpiloot’, luisterden muziek of vielen onze medereizigers lastig door ons luidruchtig gepraat en gelach. Niet alleen vielen wij medereizigers lastig; er was toch ook een reiziger die ons als JV wel erg op viel. Een man, die een aantal biertjes teveel op had, bleef maar tegen ons praten in een taal waarvan we geen flauw idee hebben uit welk land het komt. Na verschillende keren aangesproken te zijn door conducteurs hield hij niet op. Met een biertje in zijn hand kwam hij ‘gezellig’ bij ons zitten. Hij bleef niet ongestraft, want toen de trein een onverwachte bocht maakte, rolde hij ondersteboven. Aangekomen in Wenen verlieten wij blij, opgelucht en hongerig de trein; deze man achterlatend bij boze conducteurs.
In Wenen hadden we een klein half uurtje om ergens avondeten te zoeken en te nuttigen; de Mac viel erg in de smaak. De tijd was veel te snel voorbij en het was tijd voor de nachttrein. Na een hele dag treinreizen waren we toch wel duf, maar de nachttrein hadden we nog niet meegemaakt, dus we hielden de moed er in. En daar stonden we dan. Met z’n allen zwaar bepakt en beladen in een super smal gangetje in de nachttrein naar Arad. Na veel geprop, geschuif en geduw waren we allemaal in onze coupé beland. De koffers werden er met moeite in gestouwd en we gingen de gangen weer op voor foto’s, toiletbezoeken en uitzicht vanuit het raam wat open kon; heerlijk die frisse lucht.
Frisse lucht hadden we weinig gehad die dag, zeker de toiletten waren niet om over naar huis te schrijven. De details bezorgen je kippenvel, dus daar zullen we maar over zwijgen. Met veel doekjes werd het enigszins schoongemaakt en als je je adem 2 minuten in kon houden, was het te doen.
Het was een hele lange dag geweest, dus iedereen klapte zijn bed niet al te laat uit. Maar slapen zat er voor velen van ons niet in. Het was warm, ondanks de heerlijke uitvinding van een raam dat open kan. En buiten was het ook veel te interessant. We passeerden verschillende stations die mooi waren om te bekijken, waaronder station Boedapest. Daar stapten sommigen van ons nog even uit voor hun nicotineverslaving of voor een frisse neus (en dat om 1 uur ’s nachts op een verlaten, maar zeker erg mooi station). Na Boedapest ging de reis weer verder. Iedereen lag in/op bed te ontspannen of heerlijk te slapen. Maar rond 3 uur (Roemeense tijd, wij leven hier een uurtje later dan in Nederland) werden we bruut gewekt door de douane. Op de grens van Hongarije en Roemenië moesten onze paspoorten of ID kaarten gecontroleerd worden. Na zo snel mogelijk de douane weer weggewerkt te hebben met onze knappe koppen, kwamen we er snel achter dat we niet lang meer hadden om te slapen! Jaja.. Om half 5 werd ons vriendelijk, maar dringend, verzocht de trein te verlaten. En op station Arad moesten we ruim 1,5 uur uur wachten op onze volgende trein..
Dag 2…
Om 7 uur in de ochtend vertrok dan onze laatste trein richting onze eindbestemming. Een oude, krakkemikkige en piepende Roemeense trein zou ons vervoeren. Het was krap, maar o zo gezellig. Ook over de toiletten in deze trein kunnen we maar beter zwijgen..! Wat verlangden we naar ons huisje met schone, normale WC’s. Na 2 uur geslapen of gerelaxt te hebben (met een onderbreking van een Roemeense dame die ons om geld kwam vragen of Tom die de toeter van de trein nadeed..) waren we dan in Oradea. Hier stonden 5 heerlijke, luxe huurauto’s op ons te wachten in de regen. Na de koffers in de kofferbakken gepropt te hebben gingen we op weg naar ons ‘huisje’.
En na een uurtje waren we er dan. In de stromende regen doemde ons huisje op in de verte. De koffers lieten we lekker voor wat ze waren, we gingen eerst onze vakantiebestemming bekijken. Er zijn 2 grote, luxe keukens, 4 douches, 4 toiletten, 2 verdiepingen, ontelbaar veel bedden en een hele drukke, uitgelaten en vermoeide JV Gideon. Na alles bekeken te hebben gingen de jongens alle koffers halen. Uit dank hebben een aantal meiden de bedden van de jongens opgemaakt. Wat een teamwork ;)
Ook de lunch werd klaargemaakt en met gemak naar binnen gewerkt. Tijdens het eten kwamen er bezoekers, namelijk onze tolk en pastor Laslo (niet de pastor met wie we contact hebben gehad, er schijnen meerdere pastors Laslo te heten) met zijn vrouw en twee kinderen. De vrouw van deze Laslo is lerares in één van de zigeunerkampen waar wij onze hulp gaan aanbieden deze komende vakantie.
Nadat alle rommel van de lunch was opgeruimd namen Laslo en zijn vrouw ons mee naar het zigeunerkamp, ongeveer een half uurtje bij ons huisje vandaan. In een modderige straat die volstaat met oude, vervallen ‘huisjes’ stond het kerkje wat we hopen te gaan opknappen. We hadden de auto’s nog niet eens uitgezet of de Romakinderen kwamen ons al tegemoet rennen. Eerst stonden ze schuw van een afstand te kijken, maar daarna kwamen ze stoer ‘high fives’ geven en hallo zeggen. Het was erg leuk, maar tegelijkertijd zagen we zoveel verschillen. De kinderen liepen in kapotte schoenen of op blote voeten door de modder, hun kleren waren vies en kapot, hun gezichtjes zaten onder de zwarte strepen en hun handjes waren smoezelig. Maar toch hadden ze de grootste lach van allemaal op hun gezicht. Bijzonder!
We bleven niet te lang omdat we nog een kamp hadden om te bezoeken, nog een eindje verder bij ons huisje vandaan. Hier stond een kerkje wat in goede staat verkeerde. Hier moeten we een hek verven komende week en activiteiten voor de kinderen organiseren. De kinderen kwamen ons hier ook al snel tegemoet rennen en we hebben een aantal spelletjes gedaan en liedjes gezongen. De kinderen vonden het geweldig en lieten ons bijna niet meer naar huis gaan. Met de belofte dat we morgen terug zouden komen en na wat strenge woorden van de ‘baas’ van Gipsy Mission (die ons een rondleiding gaf) lieten ze ons en onze auto’s met rust zodat we konden gaan.
In ons huisje aangekomen bespraken we in het kort wat we de volgende dag met de kinderen van beide kampen wilden gaan doen. Er werden veel ideeën geuit en een commissie aangesteld die een concreet plan zou maken. Hierna was het etenstijd. Dit keer geen zelf gekookte maaltijd, maar we gingen uit eten!
De menukaart was in het Roemeens en de ober sprak nouwelijks Engels, maar het doorgeven van de bestelling was uiteindelijk gelukt. Maar ons eten kwam echter pas anderhalf uur later. Ons laatste stukje geduld werd na een hele lange dag toch aardig op de proef gesteld. Maar het eten smaakte fantastisch en dat voor super goedkope prijzen. Komende week gaan we hier zeker vaker langs.
Rond half 10 vanavond waren we weer thuis. Na een dagsluiting was het een wedstrijd wie het eerst een douche te pakken had. Nu zijn we zo ongeveer allemaal gedoucht en gaan we langzaamaan naar bed. Na 48 uur stilzitten in de trein met af en toe een uurtje slaap, kijken we allemaal heel erg uit naar komende nacht. Ook hebben we veel zin in morgen, dan gaat het eindelijk echt beginnen. Dan gaan we echt aan de slag. Maar eerst, SLAPEN! Welterusten.
Heenreis
Maandag 21 juli leek eerst nog ver weg te zijn, maar was opeens heel dichtbij. Niet pas over een half jaar, een paar maanden of weken. Nee, vandaag. Een maand geleden, op 21 juni, hielden wij onze actiedag waarmee een prachtig bedrag is opgehaald van €3749.54. Hier kunnen we heel veel mee in Roemenië.
Na een heel kort nachtje hadden we om 08.00 uur afgesproken op Utrecht Centraal. Na wat toiletbezoekjes, foto’s en vele zoenen en knuffels later zaten we dan in de trein richting Frankfurt. Hoe leuk! Maar niets is wat het lijkt… We hadden geen plaatsten gereserveerd en gingen dus op gereserveerde plaatsen zitten. Je raad het al.. Na verloop van tijd werden we om beurten weggestuurd door de persoon die de stoel had gereserveerd. Maar JV Gideon geeft niet op: met z’n allen propten we ons met koffer en al in een van de gangen en halletjes van de coupés. En gezellig dat het was!
Deze (toch niet al te comfortabele reis) duurde 3.5 uur en was redelijk snel voorbij. Aangekomen op Frankfurt hadden we 12 minuten overstaptijd voor de trein richting Wenen. De slaaphoofdjes waren ondertussen zo goed als verdwenen en de gezelligheid kwam goed op gang. De trein richting Wenen was gelukkig een stuk minder vol en daar vonden we allemaal een zitplaats. Maar het geluk stond toch nog niet volledig aan onze kant.. Precies in de coupé waarin JV Gideon zich had gevestigd, had de airco het begeven. Eerst was dit goed uit te houden, maar op een gegeven moment gingen we weer in de halletjes en gangetjes zitten waar het wel koel was. De trein waar we nu in zaten zou er 8 uur over doen om in Wenen te komen. We keken film, speelden het spel ‘Stef de stuntpiloot’, luisterden muziek of vielen onze medereizigers lastig door ons luidruchtig gepraat en gelach. Niet alleen vielen wij medereizigers lastig; er was toch ook een reiziger die ons als JV wel erg op viel. Een man, die een aantal biertjes teveel op had, bleef maar tegen ons praten in een taal waarvan we geen flauw idee hebben uit welk land het komt. Na verschillende keren aangesproken te zijn door conducteurs hield hij niet op. Met een biertje in zijn hand kwam hij ‘gezellig’ bij ons zitten. Hij bleef niet ongestraft, want toen de trein een onverwachte bocht maakte, rolde hij ondersteboven. Aangekomen in Wenen verlieten wij blij, opgelucht en hongerig de trein; deze man achterlatend bij boze conducteurs.
In Wenen hadden we een klein half uurtje om ergens avondeten te zoeken en te nuttigen; de Mac viel erg in de smaak. De tijd was veel te snel voorbij en het was tijd voor de nachttrein. Na een hele dag treinreizen waren we toch wel duf, maar de nachttrein hadden we nog niet meegemaakt, dus we hielden de moed er in. En daar stonden we dan. Met z’n allen zwaar bepakt en beladen in een super smal gangetje in de nachttrein naar Arad. Na veel geprop, geschuif en geduw waren we allemaal in onze coupé beland. De koffers werden er met moeite in gestouwd en we gingen de gangen weer op voor foto’s, toiletbezoeken en uitzicht vanuit het raam wat open kon; heerlijk die frisse lucht.
Frisse lucht hadden we weinig gehad die dag, zeker de toiletten waren niet om over naar huis te schrijven. De details bezorgen je kippenvel, dus daar zullen we maar over zwijgen. Met veel doekjes werd het enigszins schoongemaakt en als je je adem 2 minuten in kon houden, was het te doen.
Het was een hele lange dag geweest, dus iedereen klapte zijn bed niet al te laat uit. Maar slapen zat er voor velen van ons niet in. Het was warm, ondanks de heerlijke uitvinding van een raam dat open kan. En buiten was het ook veel te interessant. We passeerden verschillende stations die mooi waren om te bekijken, waaronder station Boedapest. Daar stapten sommigen van ons nog even uit voor hun nicotineverslaving of voor een frisse neus (en dat om 1 uur ’s nachts op een verlaten, maar zeker erg mooi station). Na Boedapest ging de reis weer verder. Iedereen lag in/op bed te ontspannen of heerlijk te slapen. Maar rond 3 uur (Roemeense tijd, wij leven hier een uurtje later dan in Nederland) werden we bruut gewekt door de douane. Op de grens van Hongarije en Roemenië moesten onze paspoorten of ID kaarten gecontroleerd worden. Na zo snel mogelijk de douane weer weggewerkt te hebben met onze knappe koppen, kwamen we er snel achter dat we niet lang meer hadden om te slapen! Jaja.. Om half 5 werd ons vriendelijk, maar dringend, verzocht de trein te verlaten. En op station Arad moesten we ruim 1,5 uur uur wachten op onze volgende trein..
Dag 2…
Om 7 uur in de ochtend vertrok dan onze laatste trein richting onze eindbestemming. Een oude, krakkemikkige en piepende Roemeense trein zou ons vervoeren. Het was krap, maar o zo gezellig. Ook over de toiletten in deze trein kunnen we maar beter zwijgen..! Wat verlangden we naar ons huisje met schone, normale WC’s. Na 2 uur geslapen of gerelaxt te hebben (met een onderbreking van een Roemeense dame die ons om geld kwam vragen of Tom die de toeter van de trein nadeed..) waren we dan in Oradea. Hier stonden 5 heerlijke, luxe huurauto’s op ons te wachten in de regen. Na de koffers in de kofferbakken gepropt te hebben gingen we op weg naar ons ‘huisje’.
En na een uurtje waren we er dan. In de stromende regen doemde ons huisje op in de verte. De koffers lieten we lekker voor wat ze waren, we gingen eerst onze vakantiebestemming bekijken. Er zijn 2 grote, luxe keukens, 4 douches, 4 toiletten, 2 verdiepingen, ontelbaar veel bedden en een hele drukke, uitgelaten en vermoeide JV Gideon. Na alles bekeken te hebben gingen de jongens alle koffers halen. Uit dank hebben een aantal meiden de bedden van de jongens opgemaakt. Wat een teamwork ;)
Ook de lunch werd klaargemaakt en met gemak naar binnen gewerkt. Tijdens het eten kwamen er bezoekers, namelijk onze tolk en pastor Laslo (niet de pastor met wie we contact hebben gehad, er schijnen meerdere pastors Laslo te heten) met zijn vrouw en twee kinderen. De vrouw van deze Laslo is lerares in één van de zigeunerkampen waar wij onze hulp gaan aanbieden deze komende vakantie.
Nadat alle rommel van de lunch was opgeruimd namen Laslo en zijn vrouw ons mee naar het zigeunerkamp, ongeveer een half uurtje bij ons huisje vandaan. In een modderige straat die volstaat met oude, vervallen ‘huisjes’ stond het kerkje wat we hopen te gaan opknappen. We hadden de auto’s nog niet eens uitgezet of de Romakinderen kwamen ons al tegemoet rennen. Eerst stonden ze schuw van een afstand te kijken, maar daarna kwamen ze stoer ‘high fives’ geven en hallo zeggen. Het was erg leuk, maar tegelijkertijd zagen we zoveel verschillen. De kinderen liepen in kapotte schoenen of op blote voeten door de modder, hun kleren waren vies en kapot, hun gezichtjes zaten onder de zwarte strepen en hun handjes waren smoezelig. Maar toch hadden ze de grootste lach van allemaal op hun gezicht. Bijzonder!
We bleven niet te lang omdat we nog een kamp hadden om te bezoeken, nog een eindje verder bij ons huisje vandaan. Hier stond een kerkje wat in goede staat verkeerde. Hier moeten we een hek verven komende week en activiteiten voor de kinderen organiseren. De kinderen kwamen ons hier ook al snel tegemoet rennen en we hebben een aantal spelletjes gedaan en liedjes gezongen. De kinderen vonden het geweldig en lieten ons bijna niet meer naar huis gaan. Met de belofte dat we morgen terug zouden komen en na wat strenge woorden van de ‘baas’ van Gipsy Mission (die ons een rondleiding gaf) lieten ze ons en onze auto’s met rust zodat we konden gaan.
In ons huisje aangekomen bespraken we in het kort wat we de volgende dag met de kinderen van beide kampen wilden gaan doen. Er werden veel ideeën geuit en een commissie aangesteld die een concreet plan zou maken. Hierna was het etenstijd. Dit keer geen zelf gekookte maaltijd, maar we gingen uit eten!
De menukaart was in het Roemeens en de ober sprak nouwelijks Engels, maar het doorgeven van de bestelling was uiteindelijk gelukt. Maar ons eten kwam echter pas anderhalf uur later. Ons laatste stukje geduld werd na een hele lange dag toch aardig op de proef gesteld. Maar het eten smaakte fantastisch en dat voor super goedkope prijzen. Komende week gaan we hier zeker vaker langs.
Rond half 10 vanavond waren we weer thuis. Na een dagsluiting was het een wedstrijd wie het eerst een douche te pakken had. Nu zijn we zo ongeveer allemaal gedoucht en gaan we langzaamaan naar bed. Na 48 uur stilzitten in de trein met af en toe een uurtje slaap, kijken we allemaal heel erg uit naar komende nacht. Ook hebben we veel zin in morgen, dan gaat het eindelijk echt beginnen. Dan gaan we echt aan de slag. Maar eerst, SLAPEN! Welterusten.
-
22 Juli 2014 - 22:13
Nelie:
Heey luitjes,
Fantastisch om dit begin van jullie reisverslag te lezen. Zo het thuisfront mee te laten 'genieten' van jullie ervaringen. Echt HEEL LEUK!
Hopelijk slapen jullie heerlijk.
Welterusten!
Groetjes, Nelie Boom -
22 Juli 2014 - 22:59
Akkie:
Wat leuk om al een eerste reisverslag te kunnen lezen , bedankt hoor!
veel werkplezier morgen en maak er een mooie dag van!
weltruste allemaal en kusjes uit Holland!
gr.
mama Anneke -
22 Juli 2014 - 23:07
Jan En Corry Verdonk :
Erg leuk om jullie verslag te lezen ,Voor nu slaap lekker en morgen er weer tegenaan !!
Liefs van ons !! -
22 Juli 2014 - 23:11
Willy De Geus:
Ho allemaal,
Wat leuk allemaal om dit te lezen, echt toppie dat we mee kunnen genieten van jullie ervaringen daar in Roemenië!
Alleen de reis is al een hele ervaring! En nu moet het echte werk nog beginnen.
Slaap lekker allemaal en morgen gezond weer op! En aan de slag met de romakinderen maak ze maar gelukkig! Ik hou er zo van :)
En wacht met spanning naar het volgende reisverslag!
Welterusten.....
Liefs Willy -
22 Juli 2014 - 23:27
Joke:
Gaaf om jullie verslag te lezen! Nu weten we gelukkig hoe jullie reis is verlopen, welterusten en veel succes morgen! Groetjes joke
-
23 Juli 2014 - 00:25
Jacorine:
Ha allemaal!
Leuk om te kunnen volgen wat jullie allemaal beleven!
Heel veel succes en plezier met jullie werk! :)
Jacorine en Teunis -
23 Juli 2014 - 08:40
Janneke Gouw:
Goedemorgen allemaal,
En hebben jullie lekker geslapen? Leuk om jullie te volgen hoor.
Veel succes vandaag met de arbeid.
Groetjes Janneke Gouw -
23 Juli 2014 - 10:46
Akkie:
goedemorgen Marije en Willemieke,
Kunnen jullie in een vrij minuutje ;-) nog even jullie standplaats wijzigen, jullie zitten nu in Pakistan haha
! -
23 Juli 2014 - 14:18
Marianna:
Super leuk om jullie te volgen. Ben benieuwd naar het volgende verhaal.
Liefs Marianna -
23 Juli 2014 - 15:11
Adriaan En Lydia Herweijer:
Supergaaf om jullie zo te volgen!
Heel veel succes met jullie missie!
We blijven jullie volgen hoor :-)
Groetjes Adriaan, Lydia en Julia -
23 Juli 2014 - 15:42
Diksy:
Wat leuk Sabrina, dat dit kan, met zo.n afstand. Maak er maat mooie dagen van...we lezen welweer, groetjes. -
23 Juli 2014 - 15:51
Cora Berger:
Erg leuk om jullie verslagen te kunnen lezen wij wensen jullie veel succes!!
En ik ga jullie zeker volgen,SUPER! -
23 Juli 2014 - 19:06
Henk:
Sgoeed -
23 Juli 2014 - 20:35
Johanna Noordzij:
Wat een leuk verslag:-) heel veel succes daar! Groetjes fam. Noordzijde -
24 Juli 2014 - 07:00
Aart En Heleen:
Ha jong-en-lui,
Wat een enerverende rit! Leuk om te lezen.
Succes met alle werkzaamheden en plezier met de kids.
Groetjes uit een zonnig Puttershoek van Aart en Heleen
-
24 Juli 2014 - 16:08
Jeanine:
Ha Gideonieten!
Wat een herkenbare reis, leuk om te lezen! Een mooie week voor jullie allemaal én voor de mensen die jullie mogen ontmoeten!
Groetjes,
Jeanine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
